| ای عـاشـقـان گـیتـی یـاری دهـید یـاری | کان سـنگدل دلم را خـواری نمود خـواری |
| چـون دوستـان یکدل دل پـیش تـو نهادم | بـسته به دوستی دل بنموده دوستداری |
| گفـتـم که دل سـتـانم ناگاه دل سـپـردم | بـر طمع دلستـانی ماندم بـه دل سپـاری |
| کی بـاشد این بخیلی با وی به دادن دل | کـی بـاشـد از لـبـانش یکـبـاره سـازواری |
| گوید همی چه نالی یاری چو من نداری | یاریست آنکه ندهد هرگز بـه بـوسه یاری |
| دشـمن همی ز دشمن یک روز داد یابـد | من زو همی نیابم بوسی به صبر و زاری |
| جـز صـبـر و بـردبـاری رویی همـی نبـینم | چون عاشقم چه چاره جز صبر و بردبـاری |