| ای همه سیرت تـو هنگ و ثبـات | چـه کـنم بـی ثـبـات و بـی هنـگـم |
| گـر خـطـایـی بــرفـت بـر قـلـمـم | هسـت از آن شرم چـون قلم رنگم |
| تـا نگویی کـه شـعـر نیرنگیسـت | حــاش لــلــه نــه مــرد نـیـرنــگــم |
| از جهانی به تست فخرم و بـس | گـرچـه هسـت از جـهانـیان نـنـگـم |
| الحـق الحـق بـدانچـه کردسـتـم | در خـور هـر عـتــاب و هـر جــنـگـم |
| چه شود از من این گران مشمر | هم تو دانی که بس سبک سنگم |
| بـد مشو بـا من و مکن دل تـنگ | کــه ز بــد کــرده نـیـک دلـتــنـگــم |
| *** |
| لـنـگ خــواهـی مـرا روا بــاشــد | دل از این مـن چـگـونه تـنـگ کـنـم |
| تــا تـرا مـن بــه قـلـتــبــانـی تـو | حــاش لـلـه کـه هـیـچ نـنـگ کـنـم |
| آن تـــــرا از زن و مــــرا ز خـــــدا | چون بـه میزان خود بـه سنگ کنم |
| تـو بــدان صـلـح کـرده ای بــا زن | مـن بـدیـن بــا خـدای جـنـگ کـنـم |