ز دامـی دیـد گــنـجــشــگـی هـمـائی | هـمـایـون طــالــعــی، فــرخــنـده رائی |
نـه پــایـش مــانـده انـدر حــلــقــه دام | نـه یـکـشـب در قـفـس بــگـرفـتـه آرام |
نـــه دیـــده خـــواری افـــتــــادگـــان را | نــه بـــنـــدی گـــشـــتـــن آزادگـــان را |
نــه فـــکـــریــش از بـــرای آب و دانــه | نـــه انـــدوهــیــش بـــهــر آشـــیــانــه |
نه غافل گشـتـه هیچ از رسـم و رفتـار | نـه بــا صــیـادش افــتــاده ســر و کــار |
نـه تـیـری بـر پـر و بــالـش نـشـسـتـه | نه سـنگ فـتـنه، اندامـش شـکـسـتـه |
بـکـرد آن صـیـد مـسـکـیـن، نـالـه آغـاز | کــه ای اقــبـــال بــخــش تــنــد پــرواز |
مـرا بــیـن و رهـا کـن خــودپــرسـتــی | خــمــار مـن نـگــر، بــگــذار مـســتــی |
چـنـان در بـند سـخـتـم بـسـتـه صـیاد | کــه مــی نــتــوانـم از دل کــرد فــریـاد |
چنان تیره است در چشم من این دام | کـه نشـناسـم صـبـاح روشـن از شـام |
چـنـان دلـتـنـگـم ازیـن مـحـبـس تـنـگ | که گوئی بسته ام در حصنی از سنگ |
نه دارم دسـت دام از هم گـسـسـتـن | نــه کـــارآگــاهــی از دام جـــســـتـــن |
مـشـوش گـشـتـه از مـحـنت، خـیالـم | شــده ژولــیــده ز انــده، پــر و بـــالــم |
غـــبـــار آلــوده ام، از پـــای تـــا ســـر | بــخـون آغـشـتـه ام، از پــنـجـه تــا پــر |
ز اوج آســمــان، لــخـــتـــی فــرود آی | بــتــدبــیـری ز پــایـم بــنـد بــگـشــای |
بـگـفـت، ای پـسـت طـالع، ما همائیم | کــجـــا بـــا تـــیــره روزان آشـــنــائیــم |
سـحـرگـه، چـون گـذر زان ره فـتــادش | پـــریــشـــان صـــیـــد، بـــاز آواز دادش |
کـــه، ای پـــیــرو شـــده آز و هــوی را | دریــن بـــیــچـــارگـــی، دریــاب مـــا را |
از آن مــیــتـــرســم، ای یــار دلــفــروز | کــه گـردم کــشــتــه تــا پــایـان امـروز |
مــرا هــم هــســـت امــیــد رهــیــدن | بـــمــانــنــد تـــو، در گـــردون پـــریــدن |
نـشـسـتـن در درون خـانـه، خـرسـنـد | ز کـوی و بــام، چــیـدن دانـه ای چــنـد |
چـو کـبـکـان، گـر کـه نـتـوانم خـرامـی | تــوانـم جــسـتــن از بــامـی بــبــامـی |
نـدانـم گـر چـه بـا شـاهـیـن سـتـیـزی | تــوانـم کـرد کـوتــه جــسـت و خـیـزی |
تـوانـم خـفـت بــر شـاخـی بــه گـلـزار | تــوانــم بــرد خــاشــاکــی بــمــنــقــار |
بـگـفـت اکـنون زمـان سـیر بـاغ اسـت | نـه وقــت کــار، هـنـگــام فــراغ اســت |
چـو روزی و شـبـی بـگذشـت زین کـار | بــــیـــامـــد طـــائر دولـــت دگـــر بــــار |
خـــریـــده دل بـــرای مـــهـــربـــانـــی | گــشـــوده پـــر بـــرای ســـایــبـــانــی |
فـــرامـــش کـــرده آن گـــردن فـــرازی | شـــده آمـــاده بـــهــر چـــاره ســـازی |
ز بـــرق آرزو، خـــاکـــســـتـــری دیـــد | پــراکــنــده بــهــر ســوئی، پــری دیــد |
بـــنـــای شـــوق را بـــنــیــاد رفـــتـــه | هـوســهـا جــمـلـگـی بــر بــاد رفــتــه |
رســیــده آن ســیـه کــاری بــانــجــام | گـسـسـتـه رشـتـه هـای مـحـکـم دام |
از آن کــشــتــیـت افــتــادســت در آب | کـه بــرهـانـی غــریـقـی را ز غــرقــاب |
از آنـت هـســت چــشــم دل، فـروزان | کــه بــفــروزی چــراغــی تــیــره روزان |
بـگـلشـن، سـرو از آن بـفـراشـت پـایه | کـه بــر گـلـهـای بــاغ افــکـنـد ســایـه |
بـــپـــرس از نــاتـــوانــان تـــا تـــوانــی | بـــــتــــرس از روزگــــار نــــاتــــوانــــی |
ز مــهــر، آمــوز رســـم تـــابـــنــاکـــی | کـه بــخــشـد نـور بــر آبــی و خــاکـی |
نـکـوکـار آنـکـه هـمـراهـی روا داشــت | نـــوائی داد تـــا بـــرگ و نــوا داشـــت |
خـوش آنکو گمرهی را جـسـتـجـو کرد | بــه نــیـکــی، پــارگــیـهـا را رفــو کــرد |
متـاب، ای دوست، بـر بـیچـارگان روی | مــبـــادا بــر تــو گــردون تــابــد ابــروی |
اگــر بــر دامـن کــیـوان نـشــســتــیـم | چـو خـیر کـس نـمـیخـواهیم، پـسـتـیم |