| ز دامـی دیـد گــنـجــشــگـی هـمـائی | هـمـایـون طــالــعــی، فــرخــنـده رائی |
| نـه پــایـش مــانـده انـدر حــلــقــه دام | نـه یـکـشـب در قـفـس بــگـرفـتـه آرام |
| نـــه دیـــده خـــواری افـــتــــادگـــان را | نــه بـــنـــدی گـــشـــتـــن آزادگـــان را |
| نــه فـــکـــریــش از بـــرای آب و دانــه | نـــه انـــدوهــیــش بـــهــر آشـــیــانــه |
| نه غافل گشـتـه هیچ از رسـم و رفتـار | نـه بــا صــیـادش افــتــاده ســر و کــار |
| نـه تـیـری بـر پـر و بــالـش نـشـسـتـه | نه سـنگ فـتـنه، اندامـش شـکـسـتـه |
| بـکـرد آن صـیـد مـسـکـیـن، نـالـه آغـاز | کــه ای اقــبـــال بــخــش تــنــد پــرواز |
| مـرا بــیـن و رهـا کـن خــودپــرسـتــی | خــمــار مـن نـگــر، بــگــذار مـســتــی |
| چـنـان در بـند سـخـتـم بـسـتـه صـیاد | کــه مــی نــتــوانـم از دل کــرد فــریـاد |
| چنان تیره است در چشم من این دام | کـه نشـناسـم صـبـاح روشـن از شـام |
| چـنـان دلـتـنـگـم ازیـن مـحـبـس تـنـگ | که گوئی بسته ام در حصنی از سنگ |
| نه دارم دسـت دام از هم گـسـسـتـن | نــه کـــارآگــاهــی از دام جـــســـتـــن |
| مـشـوش گـشـتـه از مـحـنت، خـیالـم | شــده ژولــیــده ز انــده، پــر و بـــالــم |
| غـــبـــار آلــوده ام، از پـــای تـــا ســـر | بــخـون آغـشـتـه ام، از پــنـجـه تــا پــر |
| ز اوج آســمــان، لــخـــتـــی فــرود آی | بــتــدبــیـری ز پــایـم بــنـد بــگـشــای |
| بـگـفـت، ای پـسـت طـالع، ما همائیم | کــجـــا بـــا تـــیــره روزان آشـــنــائیــم |
| سـحـرگـه، چـون گـذر زان ره فـتــادش | پـــریــشـــان صـــیـــد، بـــاز آواز دادش |
| کـــه، ای پـــیــرو شـــده آز و هــوی را | دریــن بـــیــچـــارگـــی، دریــاب مـــا را |
| از آن مــیــتـــرســم، ای یــار دلــفــروز | کــه گـردم کــشــتــه تــا پــایـان امـروز |
| مــرا هــم هــســـت امــیــد رهــیــدن | بـــمــانــنــد تـــو، در گـــردون پـــریــدن |
| نـشـسـتـن در درون خـانـه، خـرسـنـد | ز کـوی و بــام، چــیـدن دانـه ای چــنـد |
| چـو کـبـکـان، گـر کـه نـتـوانم خـرامـی | تــوانـم جــسـتــن از بــامـی بــبــامـی |
| نـدانـم گـر چـه بـا شـاهـیـن سـتـیـزی | تــوانـم کـرد کـوتــه جــسـت و خـیـزی |
| تـوانـم خـفـت بــر شـاخـی بــه گـلـزار | تــوانــم بــرد خــاشــاکــی بــمــنــقــار |
| بـگـفـت اکـنون زمـان سـیر بـاغ اسـت | نـه وقــت کــار، هـنـگــام فــراغ اســت |
| چـو روزی و شـبـی بـگذشـت زین کـار | بــــیـــامـــد طـــائر دولـــت دگـــر بــــار |
| خـــریـــده دل بـــرای مـــهـــربـــانـــی | گــشـــوده پـــر بـــرای ســـایــبـــانــی |
| فـــرامـــش کـــرده آن گـــردن فـــرازی | شـــده آمـــاده بـــهــر چـــاره ســـازی |
| ز بـــرق آرزو، خـــاکـــســـتـــری دیـــد | پــراکــنــده بــهــر ســوئی، پــری دیــد |
| بـــنـــای شـــوق را بـــنــیــاد رفـــتـــه | هـوســهـا جــمـلـگـی بــر بــاد رفــتــه |
| رســیــده آن ســیـه کــاری بــانــجــام | گـسـسـتـه رشـتـه هـای مـحـکـم دام |
| از آن کــشــتــیـت افــتــادســت در آب | کـه بــرهـانـی غــریـقـی را ز غــرقــاب |
| از آنـت هـســت چــشــم دل، فـروزان | کــه بــفــروزی چــراغــی تــیــره روزان |
| بـگـلشـن، سـرو از آن بـفـراشـت پـایه | کـه بــر گـلـهـای بــاغ افــکـنـد ســایـه |
| بـــپـــرس از نــاتـــوانــان تـــا تـــوانــی | بـــــتــــرس از روزگــــار نــــاتــــوانــــی |
| ز مــهــر، آمــوز رســـم تـــابـــنــاکـــی | کـه بــخــشـد نـور بــر آبــی و خــاکـی |
| نـکـوکـار آنـکـه هـمـراهـی روا داشــت | نـــوائی داد تـــا بـــرگ و نــوا داشـــت |
| خـوش آنکو گمرهی را جـسـتـجـو کرد | بــه نــیـکــی، پــارگــیـهـا را رفــو کــرد |
| متـاب، ای دوست، بـر بـیچـارگان روی | مــبـــادا بــر تــو گــردون تــابــد ابــروی |
| اگــر بــر دامـن کــیـوان نـشــســتــیـم | چـو خـیر کـس نـمـیخـواهیم، پـسـتـیم |