گــر مـن از ســرزنـش مـدعــیـان انـدیـشــم | شـیوه مـسـتـی و رنـدی نـرود از پـیشـم |
زهـد رنـدان نـوآمـوخـتـه راهـی بـدهـیـسـت | من که بـدنام جـهانم چـه صلاح اندیشـم |
شاه شوریده سران خوان من بی سامان را | زان که در کم خردی از همه عالم بیشم |
بـر جـبـین نقـش کـن از خـون دل من خـالی | تـا بـدانـنـد کـه قـربــان تـو کـافـرکـیـشـم |
اعــتــقــادی بـــنــمــا و بـــگــذر بــهــر خــدا | تـا در این خـرقه ندانی که چـه نادرویشم |
شـعـر خـونـبـار مـن ای بـاد بـدان یـار رسـان | که ز مژگان سـیه بـر رگ جـان زد نیشـم |
من اگر بـاده خـورم ور نه چـه کـارم بـا کـس | حـافـظ راز خـود و عـارف وقـت خـویـشـم |