| گــر مـن از ســرزنـش مـدعــیـان انـدیـشــم | شـیوه مـسـتـی و رنـدی نـرود از پـیشـم |
| زهـد رنـدان نـوآمـوخـتـه راهـی بـدهـیـسـت | من که بـدنام جـهانم چـه صلاح اندیشـم |
| شاه شوریده سران خوان من بی سامان را | زان که در کم خردی از همه عالم بیشم |
| بـر جـبـین نقـش کـن از خـون دل من خـالی | تـا بـدانـنـد کـه قـربــان تـو کـافـرکـیـشـم |
| اعــتــقــادی بـــنــمــا و بـــگــذر بــهــر خــدا | تـا در این خـرقه ندانی که چـه نادرویشم |
| شـعـر خـونـبـار مـن ای بـاد بـدان یـار رسـان | که ز مژگان سـیه بـر رگ جـان زد نیشـم |
| من اگر بـاده خـورم ور نه چـه کـارم بـا کـس | حـافـظ راز خـود و عـارف وقـت خـویـشـم |