| وقـت را غـنـیمـت دان آن قـدر کـه بـتـوانی | حاصل از حیات ای جان این دم است تا دانی |
| کـام بـخـشـی گـردون عـمر در عـوض دارد | جـهد کـن کـه از دولـت داد عـیش بـسـتـانـی |
| بـاغبـان چو من زین جا بـگذرم حرامت بـاد | گر بـه جـای من سروی غیر دوست بـنشانی |
| زاهد پـشیمان را ذوق بـاده خـواهد کشت | عــاقــلــا مـکــن کــاری کآورد پــشــیـمــانـی |
| محـتـسب نمی داند این قدر که صوفی را | جـنـس خـانگـی بـاشـد همـچـو لـعـل رمـانی |
| بـا دعای شبـخیزان ای شکردهان مستـیز | در پـنـاه یک اسـم اسـت خـاتـم سـلـیمـانـی |
| پـنـد عـاشـقـان بـشـنـو و از در طـرب بــازآ | کـایـن هـمـه نـمـی ارزد شـغـل عـالـم فـانـی |
| یـوسـف عـزیـزم رفـت ای بـرادران رحـمـی | کـز غـمـش عـجـب بـینـم حـال پـیر کـنـعـانی |
| پیش زاهد از رندی دم مزن که نتوان گفت | بــا طــبــیـب نــامــحــرم حــال درد پــنـهـانـی |
| می روی و مـژگـانت خـون خـلـق می ریزد | تــیـز مـی روی جــانـا تــرســمـت فــرومـانـی |
| دل ز ناوک چـشـمت گوش داشـتـم لیکـن | ابــروی کـمـانـدارت مـی بــرد بــه پـیـشـانـی |
| جـمع کن بـه احـسـانی حـافظ پـریشان را | ای شـکـنـج گـیـسـویـت مـجـمـع پـریشـانـی |
| گـر تـو فـارغـی از ما ای نگـار سـنگـین دل | حـال خـود بـخـواهم گـفـت پـیش آصـف ثـانی |