| طره بـفشـان و مرا بـیش پـریشـان مگذار | پـرده بـگـشـای و مرا بـسـتـه هجـران مگـذار |
| ماه را از شـکـن سـنبـل شـبـگون بـنمای | لـالـه را ایـن هـمـه در سـایه ریـحـان مـگـذار |
| زلف مشکین که چنین بـرقدمت دارد سر | بـیش ازینش چـو من خستـه پـریشان مگذار |
| هر که از مهر تو چون ذره شود سرگردان | دورش از روی چـو خـورشـید درفشـان مگذار |
| کام جـانم ز نمکدان عـقیقت شـکریسـت | آخـر ایـن حــسـرتــم انـدر دل بــریـان مـگـذار |
| من سرگشتـه چـو سردر سر زلفت کردم | دست من گیر و مرا بی سر و سامان مگذار |
| مـنـکـه از پـسـتـه و بــادام تـو دورم بـاری | دسـت بـیگـانه بـدان سـیب زنـخـدان مـگـذار |
| بـاغـبـان را اگر از غـیرت بـلبـل خـبـرسـت | گـودگـر بــاد صــبــا را بــگـلـســتــان مـگــذار |
| منکـه بـا زلف چـو چـوگـان تـو گوئی نزدم | بـیش ازین گـوی دلم در خـم چـوگـان مگـذار |
| خـواجـو ار خـلـوت دل مـنـزل یـارسـت تـرا | عــام را گــرد ســراپــرده ســلـطــان مـگــذار |