مـا را ز پــرده تــو دل از پــرده شــد بــدر | بـــردار پـــرده ای ز پــس پــرده پــرده در |
گـر مـاه خــوانـمـت نـبــود مـاه سـرو قـد | ور سـرو گـویـمـت نـبـود سـرو سـیـمـبـر |
کس ماه را ندید که پـوشـد زره ز مشک | کس سرو را نگفت که بـندد چو نی کمر |
لـعـل تـو شـکـریسـت ازو رفـتـه آب قـنـد | خـط تـو طـوطیئیسـت پـرافکنده بـرشـکر |
جـانم ز تـاب مهر تـو شمعیست در گداز | چشمم ز شوق لعل تو درجیست پرگهر |
عنقای قاف عـشـقم و عـشـق تـو گوئیا | مـرغـیسـت هـر دو کـون در آورده زیـر پـر |
چون صبر نیست کز تو نظر برتوان گرفت | یـکـبــاره بــر مـگـیـر ز بــیـچــارگـان نـظـر |
ور زانــکـــه از درم نـــتـــوانــی درآمـــدن | بــاری ز دل چـگـونـه تـوانـی شـدن بــدر |
هر گـه کـه در بـرابـر خـواجـو گـذر کـنـی | صـد بــار بــاز در دل تـنـگـش کـنـی گـذر |