| مـا را ز پــرده تــو دل از پــرده شــد بــدر | بـــردار پـــرده ای ز پــس پــرده پــرده در |
| گـر مـاه خــوانـمـت نـبــود مـاه سـرو قـد | ور سـرو گـویـمـت نـبـود سـرو سـیـمـبـر |
| کس ماه را ندید که پـوشـد زره ز مشک | کس سرو را نگفت که بـندد چو نی کمر |
| لـعـل تـو شـکـریسـت ازو رفـتـه آب قـنـد | خـط تـو طـوطیئیسـت پـرافکنده بـرشـکر |
| جـانم ز تـاب مهر تـو شمعیست در گداز | چشمم ز شوق لعل تو درجیست پرگهر |
| عنقای قاف عـشـقم و عـشـق تـو گوئیا | مـرغـیسـت هـر دو کـون در آورده زیـر پـر |
| چون صبر نیست کز تو نظر برتوان گرفت | یـکـبــاره بــر مـگـیـر ز بــیـچــارگـان نـظـر |
| ور زانــکـــه از درم نـــتـــوانــی درآمـــدن | بــاری ز دل چـگـونـه تـوانـی شـدن بــدر |
| هر گـه کـه در بـرابـر خـواجـو گـذر کـنـی | صـد بــار بــاز در دل تـنـگـش کـنـی گـذر |