| چو چشم خفته بگشودی ببستی خواب بیداران | چــو تــاب طـره بــنـمـودی بــبــردی آب طـراران |
| تـرا بـر اشـک چـون بـاران مـن گـر خـنده می آید | عجب نبود که در بـستان بـخندد غنچه از بـاران |
| چـو فرهاد گرفتـاران بـگوشت می رسـد هرشب | چـه بـاشـد گـر رسـی روزی بـفـریاد گـرفـتـاران |
| طـبـیـب ار بـینـدت در خـواب کـز رخ پـرده بـرداری | ز شـوق چـشـم رنجـورت بـمیرد پـیش بـیماران |
| الـا ای شـمع دلـسـوزان چـراغ مجـلـس افـروزان | بـجـبـهت مـاه مه رویان بـطـلـعـت شـاه عـیاران |
| بـقد سـرو سـرافـرازان بـرخ صـبـح سـحـر خـیزان | بـخـط شـام سـیه روزان بـشـکر نقل میخـواران |
| ز مـا گـر خـرده ئی آمـد بـزرگـی کـن و زان بـگـذر | که آن بهتر که بـر مستان بـبـخشایند هشیاران |
| ز اربــاب کـرم لـطــفــی و رای آن نـمـی بــاشــد | کـه ذیل عـفـو می پـوشـند بـر جـرم گنه کـاران |
| کسـی حـال شـبـم داند که چـون من روز گرداند | تو خفته مست با شاهد چه دانی حال بیداران |
| بـقول دشمن ار پـیچـم عنان از دوست بـی دینم | کـه تـرک دوسـتـی کـفـرسـت در دین وفـاداران |
| بــگـو ای پــیـر فـرزانـه کـه شــاگـردان مـیـخــانـه | بـرون آرنـد خـواجـو را بــدوش از کـوی خـمـاران |