| مـن اگـر نـظـر حــرامـسـت بــسـی گـنـاه دارم | چـه کـنـم نـمـی تــوانـم کـه نـظـر نـگـاه دارم |
| ستم از کسیست بـر من که ضرورتست بـردن | نــه قــرار زخــم خــوردن نــه مــجــال آه دارم |
| نه فراغت نشسـتـن نه شکیب رخـت بـسـتـن | نــه مــقــام ایـســتــادن نــه گــریــزگــاه دارم |
| نه اگـر همـی نشـینم نظـری کـند بـه رحـمـت | نــه اگــر هـمــی گــریـزم دگــری پــنــاه دارم |
| بـسـم از قـبـول عـامـی و صـلـاح نـیـک نـامـی | چـو بـه تـرک سر بـگفتـم چه غم از کلاه دارم |
| تـن مـن فـدای جـانـت سـر بــنـده و آسـتـانـت | چـه مـرا بــه از گـدایـی چـو تـو پـادشـاه دارم |
| چـو تـو را بـدین شـگـرفـی قـدم صـلـاح بـاشـد | نـه مــروتــســت اگــر مــن نـظــر تــبــاه دارم |
| چه شبست یا رب امشب که ستاره ای برآمد | که دگر نه عشق خورشید و نه مهر ماه دارم |
| مـکــنـیـد دردمـنـدان گــلــه از شــب جــدایـی | که من این صبـاح روشـن ز شـب سـیاه دارم |
| که نه روی خـوب دیدن گنهست پـیش سعدی | تـو گـمـان نیک بـردی کـه مـن این گـنـاه دارم |