| دانـمـت آسـتـین چـرا پـیـش جـمـال مـی بـری | رســم بــود کــز آدمـی روی نـهـان کـنـد پــری |
| معتـقدان و دوسـتـان از چـپ و راسـت منتـظـر | کـبـر رها نمـی کـنـد کـز پـس و پـیش بـنـگـری |
| آمـدمـت کـه بــنـگـرم بــاز نـظـر بـه خـود کـنـم | سـیر نمی شـود نظـر بـس که لطـیف منظـری |
| غایت کام و دولتست آن که بـه خدمتـت رسید | بـنده مـیان بـندگـان بـسـتـه مـیان بـه چـاکـری |
| روی بـه خـاک می نهم گر تـو هلاک می کنی | دست بـه بـند می دهم گر تـو اسیر می بـری |
| هر چه کنی تو برحقی حاکم و دست مطلقی | پـیش که داوری بـرند از تـو که خـصـم و داوری |
| بـنـده اگـر بـه سـر رود در طـلـبــت کـجـا رسـد | گـر نـرسـد عـنـایـتـی در حـق بــنـده آن سـری |
| گـفـتـم اگـر نـبــیـنـمـت مـهـر فـرامـشـم شـود | مـی روی و مـقــابــلـی غــایـب و در تــصــوری |
| جـان بـدهند و در زمـان زنده شـوند عـاشـقـان | گر بـکشی و بـعد از آن بـر سر کشتـه بـگذری |
| سعدی اگر هلاک شد عمر تـو بـاد و دوسـتـان | ملک یمین خویش را گر بکشی چه غم خوری |