| شـبـی در خـرقـه رندآسـا، گـذر کـردم بـه مـیخـانه | ز عشـرت می پـرسـتـان را، منور بـود کاشـانه |
| ز خــلــوتـــگــاه ربـــانــی، وثــاقــی در ســرای دل | کـه تـا قـصـر دمـاغ ایـمـن بــود ز آواز بــیـگـانـه |
| چو ساقی در شراب آمد، بـه نوشانوش در مجلس | بــه نـافــرزانـگـی گـفــتــنـد کـاول مـرد فـرزانـه |
| به تندی گفتم آری من، شراب از مجلسی خوردم | کـه مـن پـیرامـن شـمـعـش، نیارد بـود پـروانـه |
| دلی کز عـالم وحـدت، سـماع حـق شـنیدسـت او | به گوش همتش دیگر، کی آید شعر و افسانه |
| گمان بـردم کـه طـفـلانند وز پـیری سـخـن گـفـتـم | مـرا پــیـری خـرابــاتــی، جــوابــی داد مـردانـه |
| کــه نــور عــالــم عــلــوی، فــرا هـر روزنـی تــابــد | تـو اندر صـومـعـش دیدی و مـا در کـنج میخـانه |
| کسـی کـامد درین خـلوت، بـه یکرنگی هویدا شـد | چـه پـیری عـابـد زاهد، چـه رند مـسـت دیوانه |
| گـشـادنـد از درون جــان در تــحــقـیـق سـعـدی را | چـو انـدر قـفـل گـردون زد کـلـید صـبـح دنـدانـه |