| در بــهـشــت گــشــادنـد در جــهـان نـاگــاه | خـدا بـه چـشـم عـنایت بـه خـلق کرد نگاه |
| امـیـد بــسـتــه بــرآمـد صـبــاح خــیـر دمـیـد | بـه دور دولـت سـلـجـوقـشـاه سـلـغـرشـاه |
| چــو مـاه روی مـســافــر کـه بــامـداد پــگـاه | درآیـــد از در امـــیـــدوار چـــشـــم بـــه راه |
| شـمـایـلـی کـه نـیـایـد بــه وصـف در اوهـام | خـصـایصـی کـه نـگـنـجـد بـه ذکـر در افـواه |
| خـــدایــگــان مــعـــظـــم اتـــابـــک اعــظـــم | ســر مــلــوک زمــان نــاصــر عــبـــادالــلــه |
| شـهنـشـهی کـه زمـین از فـروغ طـلـعـت او | منورسـت چـنان کـاسـمان بـه طـلعـت ماه |
| خـجـسـتـه روزی خـرم کـسـی که بـاز کـنند | بــه روی دولـت و بــخــتــش در فـرج نـاگـاه |
| که چشم داشت که یوسف عزیز مصر شود | اســیــر بـــنــد بـــلــای بـــرادران در چــاه؟ |
| شــب فــراق نـمـی بــایـد از فــلــک نـالــیـد | کـه روزهای سـپـیدسـت در شـبـان سـیاه |
| هر آنکه بـر در بـخـشـایش خـدای نشـسـت | بــه عــاقــبــت نـرود نــاامــیـد ازیـن درگــاه |
| زمـانـه بــر سـر آنـسـت اگـر خــطـایـی کـرد | که بعد از این همه طاعت کند به عذر گناه |
| خـــدای عـــمـــر درازت دهــاد چـــنـــدانــی | کـه دسـت جـور زمـان از زمـین کـند کـوتـاه |
| بــه گـرد خــیـمـه اسـلـام شـقـه ای بــزنـی | کــه کــهــربـــا نــتـــوانــد ربـــود پـــره کــاه |
| مـراد ســعـدی از انـشـاء زحــمـت خــدمـت | نصـیحـتـسـت بـه سـمع قبـول شـاهنشـاه |
| دوام دولــت و آرام مــمــلــکـــت خـــواهــی | ثـبـوت راحـت و امـن و مـزید رفـعـت و جـاه |
| کمر بـه طاعت و انصـاف و عدل و عفو بـبـند | چـو دسـت منت حـق بـر سـرت نهاد کـلـاه |
| تــو روشــن آیـنـه ای ز آه دردمــنـد بــتــرس | عــزیـز مـن، کـه اثــر مـی کـنـد در آیـنـه آه |
| مــعــلــمــان بــدآمــوز را ســخــن مــشــنـو | کـه دیـر سـال بـمـانـی بـه کـام نـیکـوخـواه |
| دعــای زنــده دلــانــت رفــیـق بــاد و قــریـن | خــدای عــالــمـیـانـت نـصــیـر بــاد و پــنـاه |