| فـریـاد از آن دو چـشـمـک جـادوی دلـفـریـب | فـریـاد از آن دو کـافـر غـازی بـا نـهـیـب |
| این هـمـبـر دو تـرکـش دلـگـیـر جـان سـتـان | وان پـیش دو شمامه کافور یا دو سیب |
| بـــردوش غـــایــه کـــش او زهــره مــی رود | چون کیقبـاد و قیصر پـانصدش در رکیب |
| یـوسـف نـبــود هـرگـز چـون او بـه نـیـکـویـی | چـون سـامری هزارش چـاکر گه فـریب |
| آسـیب عـاشـقـی و غـم عـشـق و گمرهی | تا روی او بـدید پـس آن طرفه ها و زیب |
| غـمـخـانـه بـرگـزید و ره عـشـق و گـمـرهـی | هر روز مـی بـرآرد نـوعـی دگـر ز جـیب |
| بسترد و گفت چون که سنایی همه ز جهل | بنبشت در هوای غم عشق صد کتیب |