فـریـاد از آن دو چـشـمـک جـادوی دلـفـریـب | فـریـاد از آن دو کـافـر غـازی بـا نـهـیـب |
این هـمـبـر دو تـرکـش دلـگـیـر جـان سـتـان | وان پـیش دو شمامه کافور یا دو سیب |
بـــردوش غـــایــه کـــش او زهــره مــی رود | چون کیقبـاد و قیصر پـانصدش در رکیب |
یـوسـف نـبــود هـرگـز چـون او بـه نـیـکـویـی | چـون سـامری هزارش چـاکر گه فـریب |
آسـیب عـاشـقـی و غـم عـشـق و گمرهی | تا روی او بـدید پـس آن طرفه ها و زیب |
غـمـخـانـه بـرگـزید و ره عـشـق و گـمـرهـی | هر روز مـی بـرآرد نـوعـی دگـر ز جـیب |
بسترد و گفت چون که سنایی همه ز جهل | بنبشت در هوای غم عشق صد کتیب |