| گـاه آن آمـد کـه بـا مـردان سـوی مـیـدان شـویم | یـک ره از ایـوان بـرون آیـیـم و بـر کـیـوان شـویـم |
| راه بــگـذاریـم و قـصــد حــضــرت عــالـی کـنـیـم | خــانـه پــردازیـم و ســوی خــانـه یـزدان شـویـم |
| طــبــل جــانـبــازی فــرو کــوبــیـم در مـیـدان دل | بـی زن و فرزند و بی خان و سر و سامان شویم |
| گــاه بــا بــار مـذلـت ســوی آن مـســجــد دویـم | گـاه بــا رخــت غــریـبــی نـزد آن ویـران شــویـم |
| گـاه در صـحـن بــیـابــان بــا خـران هـمـره بــویـم | گاه در کنج خـرابـی بـا سـگان هم خـوان شـویم |
| گاه چون بـی دولتـان از خاک و خس بـستر کنیم | گـاه چـون اربـاب دولـت نـقـش شـادروان شـویم |
| گـاه از ذل غــریـبــی بــار هـر نـاکــس کــشــیـم | گــاه در حــال ضــرورت یــار هــر نــادان شــویــم |
| گـاه بــر فـرزنـدگـان چـون بــیـدلـان والـه شـویـم | گه ز عشق خانمان چون عاشقان پـژمان شویم |
| از فـراق شـهـر بـلـخ انـدر عـراق از چـشـم و دل | گـاه در آتــش بــویـم و گـاه در طــوفــان شــویـم |
| گـه بـعـون هـمـرهـان چـون آتـش انـدر دی بـویم | گـه بـه دسـت ملحـدان چـون آب در آبـان شـویم |
| مـلـحـدان گـر جـادوی فـرعـونـیـان حـاضـر کـنـنـد | ما بـه تـکـبـیری عـصـای موسـی عـمران شـویم |
| غـم نبـاشـد بـیش ما را زان سـپـس روزی که ما | از نشـابـور و ز طـوس و مـرو زی همـدان شـویم |
| از پــی بــغــداد و کــرخ و کــوفــه و انــطــاکــیــه | زهرمان حـلوا شـود آنشـب که در حـلوان شویم |
| چــون بــدارالـمـلـک عـبــاســی امـامـی آمـدیـم | تـازه رخ چـون بـرگ و شـاخ از قطره بـاران شویم |
| از بــرای حــق صــاحــب مـذهـب انـدر تــهـنـیـت | جـان قدم سـازیم و سـوی تـربـت نعـمان شـویم |
| بـا شـیاطـین کین کشـیم از خـنجـر تـوفیق حـق | چـون ز قـادسـیه سـوی عـقبـه شـیطـان شـویم |
| پــای چــون در بــادیـه خــونـیـن نـهـادیـم از بــلـا | هـمـچـو ریـگ نـرم پـیـش بـاد سـرگـردان شـویم |
| زان یــتــیــمــان پــدر گــم کــرده یــاد آریــم بـــاز | چـون یـتـیمـان روز عـید از درد دل گـریـان شـویم |
| از پــــدر وز مـــادر و فــــرزنـــد و زن یـــاد آوریـــم | ز آرزوی آن جــگـر بــنـدان جــگـر بــریـان شـویـم |
| در تـماشـاشـان نیابـیم ار گهی خـوش دل بـویم | گـرد بـالـینـشـان نـبـینـم ار دمـی نـالـان شـویـم |
| در غـریـبــی درد اگـر بــر جــان مـا غـالـب شــود | چون نباشد این عزیزان سخت بی درمان شویم |
| غـمگسـاری نه که اشـگی بـارد از غمگین بـویم | مـهربـانـی نی کـه آبـی آرد ار عـطـشـان شـویم |
| نـه پـدر بـر سـر کـه مـا در پـیـش او نـازی کـنـیم | نی پـسـر در بـر کـه ما از روی او شـادان شـویم |
| چــون رخ پــیــری بــبــیـنــیــم از پــدر یــاد آوریـم | همچـو یعـقـوب پـسـر گم کرده بـا احـزان شـویم |
| بــاشـد امـیـدی هـنـوز ار زنـدگـی بـاشـد ولـیـک | آه اگـر در مـنـزلـی مـا صـیـد گـورسـتـان شـویـم |
| حـسـرت آن روز چـون بـر دل همی صـورت کـنیم | ناچـشـیده هیچ شـربـت هر زمان حـیران شـویم |
| آه اگــر یــک روز در کــنــج ربـــاطـــی نــاگــهــان | بـی جـمـال دوسـتـان و اقـربــا مـهـمـان شـویـم |
| هـمـرهـان حـج کـرده بـاز آیـنـد بـا طـبـل و عـلـم | مـا بـه زیـر خـاک ره بـا خـاک ره یکـسـان شـویم |
| قــافــلــه بــاز آیــد انــدر شــهــر بــی دیـدار مــا | ما بـه تـیغ قهر حـق کشـتـه غریبـسـتـان شویم |
| همرهان بـا سرخ رویی چون بـه پـیش ماه شب | ما بـه زیر خـاک چـون در پـیش مه کـتـان شـویم |
| دوسـتــان گـویـنـد حـج کـردیـم و مـی آیـیـم بــاز | ما بـه هر ساعت همی طعمه دگر کرمان شویم |
| نـی کـه ســالـی صـدهـزار آزاده گـردد مـنـقـطـع | هم دریغی نیسـت گر ما نیز چـون ایشان شویم |
| گـر نـهـنـگ حـکـم حـق بــر جــان مـا دنـدان زنـد | مـا بــه پــیـش خـدمـت او از بــن دنـدان شـویـم |
| رو کـه هر تـیری کـه از مـیدان حـکـم آمـد بـه مـا | هدیه جـان سـازیم و استـقبـال آن پـیکان شویم |
| چون بدو باقی شدیم از جسم خود فانی شویم | چـون بـدو دانا شـدیم از عـلم خـود نادان شـویم |
| گر نبـاشد حج و عمره ور می و قربـان گو مبـاش | این شـرف ما را نه بـس کز تـیغ او قربـان شـویم |
| ایـن ســفــر بــســتــان عــیــاران راه ایــزدســت | ما ز روی اسـتـقـامت سـرو این بـسـتـان شـویم |
| حــاجــیـان خــاص مــســتــان شــراب دولــتــنـد | ما بـه بـوی جرعه ای مولای این مستـان شویم |
| نام و ننگ و لاف و اصـل و فـضـل در بـاقـی کـنیم | تـــا ســـزاوار قــبـــول حـــضــرت قــرآن شــویــم |
| بـادیه بـوته ست و ما چون زر مغشوشیم راست | چـون بـپـالـودیـم ازو خـالـص چـو زر کـان شـویـم |
| بــادیـه مــیـدان مــردانــســت و مــا نـیـز از نـیـاز | خـوی این مردان گـریم و گوی این میدان شـویم |
| گـر چـه در ریـگ روان عـاجـز شـویم از بـی دلـی | چـون پـدید آید جـمال کعبـه جـان افشـان شویم |
| یـا بـه دسـت آریـم سـری یـا بــرافـشـانـیـم سـر | یا بـه کـام حـاسـدان گـردیم یا سـلـطـان شـویم |
| یـا پـدیـد آیـیـم در صـحـرای مـردان هـمـچـو کـوه | یـا بــه زیـر پــشـتــه ریـگ روان پــنـهـان شـویـم |