| ای شـده حــسـن تــرا پــیـشـه جــهـان آرایـی | عادت طبـع من از وصـف تـو شـکرخـایی |
| مـــاه را زرد شـــود روی چــــو در وی نـــگـــری | روز را خیره شود چـشم چـو رخ بـنمایی |
| یـا بــدان لـب بــده از وصــل نـصــیـب عـشــاق | یا چنان کن که چنین روی بکس ننمایی |
| بوسه یی دادی و پس طیره شدی لب پیش آر | تـا هـمـانـجـا نـهـمـش بـاز اگـر فـرمـایی |
| زانـتــظــار شــب وصــل تــو مــرا روز گــذشــت | مـی نـدانـم کـه چــرا مـنـتــظـر فـردایـی |
| بـس که در آرزوی وصل تـو چـشـمم بـگریسـت | خــواب را آب بــبــرد از حــرم بــیــنــایـی |
| ای دل خـــام طـــمـــع آب بــــریـــن آتــــش زن | چـند بـر خـاک درش بـاد همی پـیمـایی |
| ذره گــم شــده یــی در هــوس خــورشــیــدی | قـطـره خـشـک لـبـی در طـلـب دریـایـی |
| مــن ازیـن در نــروم زآنــک گــروهـی عــشــاق | روی مـعـشـوق بـدیـذنـد بــثـابــت رایـی |
| بــلــبــل از بــاغ چــو بــیـرون نـرود گــل بــیـنــد | زاغ بـر مـزبـلـه گـردد چـو بـود هر جـایی |
| ســیـف فــرغــانــی تــا کــی بــتــمــنــا گــویـد | بــود آیــا کــه خــرامــان ز درم بــاز آیــی |