ای شـده حــسـن تــرا پــیـشـه جــهـان آرایـی | عادت طبـع من از وصـف تـو شـکرخـایی |
مـــاه را زرد شـــود روی چــــو در وی نـــگـــری | روز را خیره شود چـشم چـو رخ بـنمایی |
یـا بــدان لـب بــده از وصــل نـصــیـب عـشــاق | یا چنان کن که چنین روی بکس ننمایی |
بوسه یی دادی و پس طیره شدی لب پیش آر | تـا هـمـانـجـا نـهـمـش بـاز اگـر فـرمـایی |
زانـتــظــار شــب وصــل تــو مــرا روز گــذشــت | مـی نـدانـم کـه چــرا مـنـتــظـر فـردایـی |
بـس که در آرزوی وصل تـو چـشـمم بـگریسـت | خــواب را آب بــبــرد از حــرم بــیــنــایـی |
ای دل خـــام طـــمـــع آب بــــریـــن آتــــش زن | چـند بـر خـاک درش بـاد همی پـیمـایی |
ذره گــم شــده یــی در هــوس خــورشــیــدی | قـطـره خـشـک لـبـی در طـلـب دریـایـی |
مــن ازیـن در نــروم زآنــک گــروهـی عــشــاق | روی مـعـشـوق بـدیـذنـد بــثـابــت رایـی |
بــلــبــل از بــاغ چــو بــیـرون نـرود گــل بــیـنــد | زاغ بـر مـزبـلـه گـردد چـو بـود هر جـایی |
ســیـف فــرغــانــی تــا کــی بــتــمــنــا گــویـد | بــود آیــا کــه خــرامــان ز درم بــاز آیــی |