| تـرا مـن دوسـت مـیدارم چـو بـلـبـل مـر گـلـسـتـانرا | مرا دشـمن چـرا داری چـو کـودک مرد بـسـتـانرا |
| چـو کـردم یک نـظـر در تـو دلـم شـد مـهربـان بـر تـو | مسخر گشت بی لشکر ولایت چون تو سلطانرا |
| بــخــوبــی خـوب رویـانـرا اگـر وصـفـی کـنـد شـاعـر | تـو آن داری بـجـز خوبـی که نتـوان وصف کرد آنرا |
| دلـم کــز رنـج راه تــوبــجــانـش مـی رســد راحــت | چــنـان خــو کـرد بــا دردت کـه نـارد یـاد درمـانـرا |
| ز هـمـت عـاشـق رویـت بـمـیـرد تـشـنـه در کـویـت | وگـر خــود خــون او بــاشـد بــریـزد آب حــیـوانـرا |
| چــو بــیـنـد روی تــو کــافــر شــود اســلـام دیـن او | چـو زلـف کـافـرت بـینـد نمـانـد دین مـسـلـمـانـرا |
| بــعــهـد حــســن تــو پــیـدا نـمـی آیـنـد نـیـکـویـان | ز مـاه و اخـتـران خـورشـیـد خـالـی کـرد مـیدانـرا |
| بـسـی سـلطـان و لشـکـر را هزیمت کـرد در یکـدم | شکستـه دل که همره کرد بـا خـود جـان مردانرا |
| اگـرچــه در خــورت نـبــود غــزلـهـای رهـی لـیـکــن | مکن عـیبـش که کـم بـاشـد اصـولی قـول نادانرا |
| وصـالـت راسـت دل لـایـق کـه شـبـهـا در فـراق تـو | مددها کرد مسکین دل بـخون این چـشم گریانرا |
| همـی تـرسـم کـه روز او سـراسـر رنگ شـب گـیرد | از آن بـا کـس نمی گویم غـم شـبـهای هجـرانرا |
| وصـال تـو بـشـب کـس را میسـر چـون شـود هرگـز | که تـو چـون روز گردانی بـروی خـود شبـسـتـانرا |
| مرا گویی بـده صد جـان و بـوسـی از لبـم بـسـتـان | نـدانسـتـم کـه نـزد تـو چـنین قـیمـت بـود جـانـرا |
| بجان مهمان لعل تست چون من عاشقی مسکین | از آن لب یک شـکـر کـم کـن گـرامی دار مهمانرا |
| بـهجـران سـیف فـرغـانی مـشـو نـومـید از وصـلـش | کـه دایم در عـقـب بـاشـد بـهاری مـر زمسـتـانرا |