| بس سبک مردی گران جان می دوید | در بـیـابــانـی بـه درویـشـی رسـیـد |
| گـفـت چـون داری تـو ای درویـش کـار | گـفـت آخـر می بـپـرسـی شـرم دار |
| مــانـده ام در تــنـگــنـای ایـن جــهـان | تـنگ تـنگ است این جهانم در زمان |
| مرد گفتـش اینچ گفتی نیست راست | در بــیـابــان فـراخــت تــنـگـنـاســت |
| گـفــت اگــر ایـنـجــا نـبــودی تــنـگـنـا | تــو کـجــا افـتــادیـی هـرگـز بــه مـا |
| گـر تـرا صـد وعـده خـوش مـی دهنـد | آن نشان زان سوی آتش می دهند |
| آتـــش تــو چــیــســت دنــیــا درگــذر | هم چـو شیران کن ازین آتـش حـذر |
| چــون گـذر کـردی دل خــویـش آیـدت | پـس سرای خوش شدن پیش آیدت |
| آتـشی در پـیش و راهی سـخـت دور | تـن ضـعـیف و دل اسـیر و جـان نفور |
| تـــو ز جــمــلــه فــارغ و پـــرداخــتـــه | در مـیـان کـاری چـنـیـن بـرسـاخـتـه |
| گر بـسی دیدی جهان، جان بـرفشان | کـز جـهـان نـه نـام داری نـه نـشـان |
| گـر بـسـی بـینـی نـه بـینـی هیچ تـو | چـنـد گـویم بـیش ازین کـم پـیـچ تـو |