| بــود درویــشــی ز فــرط عــشــق زار | وز مـحــبــت هـمــچــو آتــش بــی قــرار |
| هم ز تـفت عـشـق جـانش سـوخـتـه | هــم ز تــاب جــان زفــانــش ســوخــتــه |
| آتــش از جــان در دلـش افـتــاده بــود | مشـکـلـی بـس مشـکـلـش افـتـاده بـود |
| در مــیــان راه مــی شـــد بـــی قــرار | می گریسـت و این سخـن می گفت زار |
| جـان و دل از آتـش رشـکم بـسـوخـت | چـند گریم چـون همه اشـکم بـسـوخـت |
| هاتـفـی گـفـتـش مزن زین بـیش لاف | ازچــــه بــــا او درفـــکـــنـــدی از گـــزاف |
| گـفــت مـن کـی درفـکـنـدم بــا یـکـی | او درافـکـنـدســت بــا مـن بــی شــکـی |
| چون منی را کی بود آن مغز و پوست | تــا چــو اویـی را تــوانـد داشـت دوسـت |
| من چـه کردم، هرچ کرد او کرد و بـس | دل چو خون شد خون دل او خورد و بس |
| او چــو بـــا تـــو درفــکــنــد و داد بـــار | تــو مــکــن از خــویـش در ســر زیـنــهـار |
| تـو کـه بــاشـی تـا در آن کـار عـظـیـم | یـک نـفـس بـیـرون کـنـی پـای از گـلـیـم |
| بــا تــو گـر او عـشــق بــازد ای غـلـام | عــشــق او بــا صــنـع مــی بــازد مــدام |
| تـو نـه ای بـس هیچ و نه بـر هیچ کـار | مــحـــو گــرد وصــنــع بـــا صــانــع گــذار |
| گــر پــدیـد آری تــو خــود را در مــیـان | هــم ز ایــمــانــت بــرآیــی هــم ز جــان |