| شـب آمـد و غـم من گـشـت یک دو تـا فـردا | چـگـونه ده صـد خـواهد شـد این عـنا و بـلـا |
| چــرا خــورم غــم فــردا وزآن چــه انـدیـشــم | کـه نـیسـت یک شـب جـان مـرا امـیـد بـقـا |
| چـو شـمع زارم و سـوزان و هر شـبـی گـویم | نـمـانـد خـواهـم چـون شـمـع زنـده تـا فـردا |
| همـی بـنـالـم چـون چـنگ و خـلـق را از مـن | هـمـی بــه کـار نـیـایـد جــز ایـن بــلـنـد نـوا |
| همـی کـنـد سـرطـان وار بـاژگـونـه بـه طـبـع | مـســیـر نـجــم مـرا بــاژگــونـه چــرخ دو تــا |
| اگــر ز مــاه وز خــورشــیــد دیـدگــان ســازم | بــه راه راسـت درآیـم بــه سـر چـو نـابــیـنـا |
| ضـعـیف گـشـتـه در این کـوهسـار بـی فـریاد | غـریـب مـانـده بــریـن آســمـان بــی پــهـنـا |
| گر آنچـه هسـت بـر این تـن نهند بـر کهسـار | ور آنـچــه هـســت دریـن دل زنـنـد بــر دریـا |
| ز تـــابـــش آب شـــود در در مـــیــان صـــدف | ز رنــج خـــون شـــودی لــعــل در دل خـــارا |
| مــرا چــون تــیــغ دهــد آب آبـــگــون گــرودن | هر آنـگـهی کـه بـنـالـم بـه پـیش او ز ظـمـا |
| چــو تــیـغ نـیـک بــتــفــســانـدم ز آتــش دل | در آب دیـده کــنـد غــرق تــا بــه فــرق مــرا |
| قـضـا بـه من نرسـد زآنکـه نیسـت از من دور | نشسـتـه بـا من هم زانوی منسـت این جـا |
| بـه هر سـپـیده دمـی و بـه هر شـبـانگـاهی | ز نـزد مـن بــه زمـیـن بــر پــراکــنـنـد قــضــا |
| ز تـاب و تـف دمم سنگ خـاره خاک شدست | در آب چــشـمـم از آن خــاک بــردمـیـد گـیـا |
| نـبــشـتـنـی را خـاکـسـتــر اسـت دفـتـر مـن | چـون خـامه نقش وی انگشت من کند پـیدا |
| بــمـانـد خـواهـد جــاویـد کـز بــلـنـدی جــای | نه ممکن است که بروی جهد شمال و صبا |
| مکن شگفت ز گفتـار من که نیسـت شگفت | از این که گفـتـم اندیشـه کن شـگفـت چـرا |
| عـمید مـطـلـق منصـور بـن سـعـید کـه چـرخ | ز آســـتــــانـــه درگـــاه او ســـتـــد بــــالـــا |
| جــواد کـفــی عــادل دلـی کـه در قـســمـت | ز بــخــل و ظــلــم نــیـامــد نــصــیـب او الــا |
| که جام بـاده بـه ساقی دهد بـه دست تهی | بــه تــیـغ سـر بــزنـد کـلـک را نـکـرده خـطـا |
| بــه مـکــرمـات تــو دعــوی اگـر کــنـد گـردون | بــســنـده بــاشــد او را دو کــف تــو دو گـوا |
| امـام عـالـم و مـطـلـق تــو را شـنـاخــتــمـی | اگـر شـناخـتـمـی طـبـع جـهل و اصـل جـفـا |
| نهادمـی همـه گـل را بـه خـلـق تـو نـسـبـت | اگـــر ز گـــلـــهــا درنـــامـــدی گـــل رعـــنــا |
| بــهـاری ابــر بــه کـف تــو نـیـک مـانـسـتــی | بـه رعـد اگـر نـزدی در زمـانـه طـبــل سـخـا |
| شبی به اصل خود از خار و از صدف گل و در | ز روزگـــار بــــهـــاری و ز آفـــتــــاب ضــــیـــا |
| ز چـــرخ گــردون مــهــری ز کــوه ثـــابـــت زر | ز چـشـم ابــر سـرشـکـی ز حـد تـیـغ مـضـا |
| درست و راست صفات تـو گویم و نه شگفت | درســت و راسـت شـنـیـدن ز مـردم شـیـدا |
| شگفت از آنکه همه مغز من محبـت تـوست | ار آنـکـه کـوه رسـیل اسـت مـرمـرا بـه صـدا |
| چـون مـن بـه سـنت در اطـاعـت تـو دارم تـن | فـضـایـل تــو بــه مـن بــر فـریـضـه کـرد ثــنـا |
| دلــیـروار هــمــی وصــف تــو نــیـارم گــفــت | ز کـفـر تـرسـم زیـرا کـه نـیـسـتــت هـمـتــا |
| چــه روز بــاشــد کــانـجــاه ســازدت گـردون | کـه مـن درآیـم و گـویـم تــو را ثـنـا بــه سـزا |
| مـرا نـگـویی از ایـنـگـونـه چـنـد خـواهـم دیـد | سـپـید و چـنـگ ز روز و ز شـب زمـین ز هوا |
| فــلــک بــه دوران گــه آســیــا و گــه دولــاب | زمــیـن ز گــردون گــه کــهـربــا گــه مــیـنــا |
| هـمـی چـه گـویم و دانـم همـی کـجـا بـینـم | مـن آنـچــه گـویـم ایـنـســت عـادت شــعـرا |
| دعـای من ز دو لـب راسـت تـر همی نشـود | بـدان سـبـب کـه رسـیـدم بـه جـایـگـاه دعـا |
| ز بــس بــلـنـدی ظـل زمـیـن بـه مـن نـرسـد | نه ام سـپـید صبـاح اسـت و نه سیاه مسـا |
| مــدار چــرخ کــنــد آگــهــم ز لــیــل و نــهــار | مـسـیـر چـرخ خـبـر گـویـدم ز صـیف و شـتـا |
| نـگـر بــه دیـده چــگـونـه نـمـایـدم خـورشـیـد | چــو آفــتــاب نـمــایـد مــرا بــه دیـده ســهـا |
| گر استـعانت و راحـت جـز از تـو خـواستـمی | دو چـــنــگ را زدمــی در کـــمــرگــه جـــوزا |
| هـمـیـشـه بـادی بـر جـای تـا هـمـیشـه بـود | بــه جــای مـرکــز غــبــرا و گـنـبــد خــضــرا |
| چـو چـرخ مرکـز جـاه تـو را شـتـاب و سـکـون | چــو طـبــع آتــش رأی تــو را ســنـا و ضــیـا |