| تــا تــو را در جــهـان بــقـا بــاشــد | عــز و اقـبــال در قـفـا بــاشــد |
| ای بـزرگـی کـه تـابـش خـورشـیـد | پـیش رای تو چون سها بـاشد |
| هـر بـزرگـی کـه در جـهـان بـیـنـنـد | بــا بــزرگـی تــو هـبــا بــاشـد |
| آن جـــوادی کـــه روز بــــزم تـــو را | مال صـد گنج یک عطـا بـاشـد |
| هر که را چـشم بـخـت خیره شود | خـاک پــای تــو تـوتـیـا بــاشـد |
| آفــتــابــی کــه در هــمــه عــالــم | اثــر تــو هـمـی ضـیـا بــاشــد |
| مـن چــه دعــوی بــنـدگـیـت کـنـم | مـدحـت تـو بـر آن گـوا بــاشـد |
| روزی من فـلـک چـنان کـرده سـت | کـه بـلـاهـا هـمـه مـرا بــاشـد |
| ظـن نبـردم همی که چـون مرغـان | مـر مـرا جــای در هـوا بــاشـد |
| مـونـس مــن هـمـه ســتــاره بــود | قـاصـد مـن همـه صـبـا بـاشـد |
| کـس نـیـابــم کـه غـمـگـسـار بــود | کـس نبـینم کـه آشـنـا بـاشـد |
| همه شب از نهیب سیل سرشگ | خـوابـم از دیدگان جـدا بـاشـد |
| هر چـه گویم همی بـرین سـر کوه | پـاسـخ مـن همه صـدا بـاشـد |
| روز و شـب هر چـه گـویم و شـنوم | همه بـی روی و بی ریا بـاشد |
| کـس نـگـویـد در ایـن هـمـه عـالـم | که ازین صـعـب تـر بـلا بـاشـد |
| دســت در شــاخ دولــت تـــو زنــم | بــیــنــوا تــا مــرا نــوا بــاشــد |
| هـمـه گـفـتــنـد رتــبــت مـسـعـود | زود بـاشـد که بـر سـما بـاشد |
| گــفــتــم از دولــت تــو آن بــیــنــم | کـز بــزرگـی تــو ســزا بــاشـد |
| مـدح گـویـم تــو را بــه جــان و مـرا | نعـمـت از مدح تـو جـزا بـاشـد |
| هـر ثـنـایی کـه گـویـم از پـس ایـن | تـازی و پـارسـی تـو را بــاشـد |
| خـدمت تـو چـنان کـنم همه سـال | کـه تــو را غـایـب رضـا بــاشـد |
| بــسـتـه اکـنـون بـه بـنـد و زنـدانـم | تـو چه گویی چـنین روا بـاشد |
| از تـو شادی است قسمت همگان | غم دل قسمت من چرا بـاشد |
| گــر نــبــاشــد بــه نـزد دولــت تــو | ای عجب در جهان کجـا بـاشد |
| نیست حـیلت بـلی هر آنچـه رسد | از خـدای جـهـان قـضـا بــاشـد |
| مــنـت تــا ایـن هـمـه ثــنـا گــویـم | در جـهان تـا همـی ثـنا بـاشـد |
| نــکــنــم جـــز دعـــای نــیــک آری | کار چون من کسی دعا باشد |
| در بــزرگـی بــقـای عــمـر تــو بــاد | تـا جـهان را همی بـقـا بـاشـد |