| شـاهی که پـیر گشـتـه جـهان را جـوان کـند | سـلـطـان ابـوالـمـلـوک مـلـک ارسـلـان کـند |
| وان نـامـه کـان بــه نـام مـلـک ارســلـان بــود | دسـت شـرف از آن بـه تـفـاخـر نشـان کـند |
| آن شــهــریــار عــدل کــانــصــاف او هــمــی | عـــون روان روشـــن نــوشـــیــروان کـــنـــد |
| آن شــاه گـنـج بــخــش کـه از بــیـم جــود او | در کـوه زر و ســیـم طــبــیـعـت نـهـان کـنـد |
| از هـول زخــم او دل گـیـتــی ســبــک شــود | گـر در مـصــاف دســت بــه گـرز گـران کـنـد |
| کـــمـــتـــر ز ذره آیـــد در پـــیـــش قـــوتـــش | گـر کــوه را بــه بــازوی زور امـتــحــان کــنـد |
| روزی کـه آسـمـان شـود از گـرد چـون زمـیـن | از بـس کـه گـرد قـصـد سـوی آسـمـان کـند |
| وان پــاره زعــفــران را در لــالــه زار خــویــش | نـیـلـوفــر حــســامـش چــون ارغــوان کـنـد |
| هـر تــیـردار کـو جـهـد از جـان خـصـم راسـت | آن شـسـت او بــه تـیـر دلـش تـیـردان کـنـد |
| شـــبـــدیــزوار مــرکـــب او را بـــه کــر و فـــر | دولـت رکـاب ســازد و نـصــرت عــنـان کـنـد |
| بـــر بـــاد پــیــشــی آرد و بـــر چــرخ بــرزنــد | هـر بــاره ای کـه روز شــغــب زیـر ران کـنـد |
| وقـــت درنــگ بـــودن و گـــاه نــشـــاط تـــگ | نـسـبــت بــه کـوه بـیـنـد و بــاد بــزان کـنـد |
| وان بــاره را طــبــیـعــت گــویـی در آن زمــان | چـرمش چـو کـرک بـر تـن بـرگـسـتـوان کـند |
| سـرها گران شـود چـو عـنانش شـود سـبـک | دل ها سـبـک شـود چـو رکـابـش گران کـند |
| هـر تــرک او بــه روز نــبــرد آن کــنـد بــه رزم | کــان نـه هـژیـر تــنـد و نـه پــیـل ژیـان کـنـد |
| تــیـره کـنـد بــه تــیـر جـهـانـگـیـر چـشـم روز | چـون گاه زخـم دسـت بـه تـیر و کـمان کـند |
| چــون از بــرای رزم کــمـر بــســت بــر مـیـان | فــرســنـگ هـا مـخــالـف او در مـیـان کــنـد |
| در نــهــروان بــه تــیــغ کــنــد نــهــرهــا روان | گــر جــنـگ را روانـه ســوی نـهـروان کــنــد |
| گــردد ز گــرد رخــشــش چــو قــیـر قــیـروان | گـر هـیـچ گـونـه قـصـد سـوی قـیـروان کـنـد |
| ای کــرده روزگــار دســت تــو حــکــم مـلــک | ایـن کـرد و او بـر ایـن نـه هـمـانـا زیـان کـنـد |
| بـر مـلـک تـو ز مـهـر سـپـهـر آن کـنـد هـمـی | کــز مــهـر بــا پــســر پــدر مــهـربــان کــنـد |
| رای تــو عـادلـســت و کـنـد جــور دسـت تــو | وان جـور دسـت تـو همه بـا گنج و کـان کند |
| سـوی تـو سـرکـشـان را چـندان کـشـد امید | تـا راه سـرکـشـان چـو ره کـهـکـشـان کـنـد |
| هـر شـاه را ز عـفـو تــو بــر جـای مـانـد جـان | واکـنون همی فـدای تـو ای شـاه جـان کـند |
| ای شـــاه فــضــل فــضــل وزیــر مــبـــارکــت | صـد مـعـجـزه همـی بـه کـفـایت عـیان کـند |
| مشـکـل شـود همی صـفـت کـلـک او کـه آن | هـر مـشـکـلـی کـه دارد گـیتـی بـیـان کـنـد |
| دشــمــنــت را بــریــده زبــان و بــریــده ســر | زان خـــامــه بـــریــده ســر دو زبـــان کــنــد |
| ای شاه می ستان به نشاط و طرب که طبع | هر خارسان که هست همی گلستـان کند |
| نـــوروز و نـــوبـــهـــار هـــمـــی بـــاغ و راغ را | از بــهـر بــزم تــو ســلــب بــهـرمــان کــنــد |
| چـون رای تـسـت بــاغ و طـرب عـنـدلـیـب آن | بر گل چو مدح خوانت همی مدح خوان کند |
| اکنون چـو بـلبـلسـت خـطـیب ای عـجـب مرا | گلبـن ز گل همی همه شـب طیلسـان کند |
| تـا حـشـر کـرد دهر بـه ملـکـت ضـمان از آنک | جـودت همی بـه روزی خـلقـان ضـمان کـند |
| مـژده تـو را ز چـرخ کـه چـرخ ای مـلـک همی | بــر مـلـک و عــمـر تــو رقــم جــاودان کــنـد |
| صـاحـب قـران شـدی و تـویی تـا بـر آسـمـان | از حــکــم کــردگــار دو اخــتــر قــران کــنــد |
| گـر نـهمـتـی سـگـالـی و انـدیشـه ای کـنـی | گـیتـی همـان سـگـالـدو گـردون همان کـند |
| جـشنی خـجـستـه کردی و این تـهنیت تـو را | خـورشـیـد نـورگـسـتــر و چــرخ کـیـان کـنـد |
| وان جـشـن را بـدان بـه حـقـیقـت کـه روزگـار | در داســتــان فــخــر ســر داســتــان کــنــد |