| از جــــور زمـــانـــه را جــــدا کـــرد | بـا عدل بـه لطفش آشنا کرد |
| آن شـاه کـه تــخــت مـمـلـکـت را | چون چـشمه مهر پـرضیا کرد |
| عـــادل مــلــکــی کـــه ایــزد او را | بـر جـمع ملـوک پـیشـوا کـرد |
| یـاری کــردش خــدای بــر مــلــک | کو یاری دین مصـطـفـی کـرد |
| ده شـیر بـه رزم یک زمان کـشـت | ده گنج بـه بـزم یک عطـا کرد |
| ای شــاه تــو را خــدا بـــی چــون | بـر خـلق زمانه پـادشـاه کـرد |
| بــر لــوح نـوشــت نــام مــلــکــت | بـر مـلـک تـو لـوح را گـوا کـرد |
| روی هـمـه خــســروان تــو را دیـد | تـاج همه خسروان تـو را کرد |
| خـورشـیـد مـلـوکـی و شـکـوهـت | عمر همه خـسروان هبـا کرد |
| تأیـــیـــد تــــو خـــاک درگـــه تــــو | در گـیـتـی اصـل کـیمـیـا کـرد |
| اقـــبـــال تـــو گــرد مــوکـــب تـــو | در دیـده مـلــک تــوتــیـا کــرد |
| کــیــن تـــوز آب آتـــش افــروخــت | مهر تـو سـمـوم را صـبـا کـرد |
| چـون گـردون گـشـت بـا تـو یـکـتـا | در پیش تو پـشت را دوتا کرد |
| هـر طـبـع کـه بـود کـم تـوانـسـت | اوصـاف تـو در خـور سـزا کـرد |
| هـر وهـم کـه هـسـت کـی تـوانـد | در بـحـر مـدیحـت آشـنـا کـرد |
| ای شـاه جـهـان فـلـک نـدانـسـت | آنـگـاه کـه بـر تـنم جـفـا کـرد |
| چــون دیـد مــرا بــه خــدمــت تــو | دانست که آن جـفا خـطا کرد |
| آنـســت رهـی کــه از دل و جــان | گـاهـیـت دعـا و گـه ثـنـا کـرد |
| هـمـواره ثــنـات بــر مــلــا گــفــت | هـمـواره دعـات در خــلـا کـرد |
| یک مـجـلـس اگـر نگـفـت مـدحـت | در مجـلس دیگرش قـضـا کرد |
| لـفــظ تــو چــو نـام بــنـدگـان بــرد | نـام رهـی از مـیـان رهـا کـرد |
| مــرحــوم تــر از هــمــه مــرا دیــد | مـحـروم تـر از همـه مـرا کـرد |
| انــدیــشــه مــرا بـــه حـــق ایــزد | کز لذت خواب و خور جدا کرد |
| هر بنده که از تو حاجتی خواست | آن حــاجــت رای تــو روا کـرد |
| پــس رای تــو بــنـده را فــرامـوش | از بــهـر خــدای را چــرا کــرد |
| بــاقــی بــادی کـه عــدل را چــرخ | در مـلـک تـو سـایه بـقـا کـرد |