| شبـی چـو روز فراق بـتـان سـیاه و دراز | درازتـــر ز امـــیــد و ســـیــاه تـــر ز نـــیــاز |
| ز دور چـرخ فـرو ایـسـتـاده چـنـبــر چـرخ | شـبـم چـو چـنـبـر بـسـتـه در آخـرش آغـاز |
| بـرآمده ز صحـیفه فلک چـو شـب انجـم | چـــو روز در دل گــیــتـــی فــرو شــده آواز |
| مـن و جـهـان مـتـحـیـر ز یکـدگـر هـر دو | پــدیـد و پــنـهـان گــشــتــه مـرا و او را راز |
| مـرا ز رفـتــن مـعـشــوق دیـده لؤلؤ ریـز | ورا ز آمــدن شـــب ســـپـــهــر لؤلؤ ســـاز |
| چـه چـاره سـازم کز عشق آن نگار دلم | ز شـادمـانـی فـردسـت و بـا غـمـان انـبـاز |
| فراز عشـق مرا در نشـیبـی افکندسـت | کـه بـاز مـی نـشـنـاسـم نشـیب را ز فـراز |
| دلـا چـه داری انده بـه شـاد کـامـی زی | بـتـاب غـم چـه گـدازی بـه نـاز و لـهو گـزار |
| اگر سـپـهر بـگردد ز حـال خـود تـو مگرد | وگـر زمـانـه نـسـازد تــو بــا زمـانـه بــسـاز |
| کسی چـه دارد غم کش بـود خداوندی | بـسـان خـسـرو مـحـمـود شـاه بـنـده نـواز |
| خـدایگـان جـهان سـیف دولت آنکـه بـرو | در ســعــادت شــد بــر جــهـان دولـت بــاز |
| بـسوخـت خـانه ظلم و بـکند خـانه کفر | بـــریــد بـــیــخ نـــیــاز و دریــد جـــامـــه آز |
| کـنـد چـو گـرم کـند بـاره عـقـاب صـفـت | عــقــاب مــرگــی گــردد ســنــان او پــرواز |
| بـرند بـی شک هر روز خـسـروان بـزرگ | بـه پـیش خانه او چون بـه پیش کعبـه نماز |
| گـذشـت سـوی حـجـاز آفـتـاب کـینه او | از آن هـمـیـشـه بـود تـافـتـه زمـین حـجـاز |
| بـه خـواب دیدسـت اهـواز تـیغ او زان رو | ز تــب تــهـی نـبــود هـیـچ بــقــعــه اهـواز |
| نـدیـد یـارد دشــمــن ســپــاه او را روی | از آنـکـه بــر وی کـوتــه شــود بــقـای دراز |
| کـجـا تـوانـد دیـدن گـوزن طـلـعـت شـیر | چــگــونــه یــارد دیـدن کــوزن چــهــره بــاز |
| خــدایـگـانـا شـادی فـزای و رامـش کـن | نـبــیـد بــســتــان از دسـت دلـبــران طـراز |
| مبـاد زین ده خالی خجسته مجلس تـو | همیشه تا به جهان در حقیقتست و مجاز |
| ز نزهت و طرب و عز و شادکامی و لهو | ز چـنگ و بـربـط و نای و کـمانچـه و بـگـماز |
| بـه شـاد کـامـی در عـز بـیـکـرانـه بـزی | بــه کــامـرانـی در مـلــک جــاودانـه بــتــاز |