| چــو گــوگــرد زد مــحــنــتـــم آذرنــگ | کـه در خــاکـم افــکـنـد چــو بــادرنـگ |
| هـمــی هـر زمــان اژدهـای ســپــهـر | ز دورم بــدم درکــشــد چــون نـهـنـگ |
| بـــرآورد بــــازم بـــر آن کـــوهـــســـار | کـه بـگـرفـت چـنگم ز خـرچـنگ چـنگ |
| هـمـی گــویـد ای طــالـع ســرنـگــون | چـرایی همه سـالـه بـا من بـه جـنگ |
| خــداونــد تــو بـــادپـــایــســت و مــن | ازو مــانـده زیـنـگــونـه ام پــای لــنـگ |
| ازیــن اخــتــران او شــتـــابـــنــده تــر | تـــنــم را چـــرا داد چــنــدیــن درنــگ |
| شـد از ظـلـمت خـانه ام چـشـم کـور | شد از پـستی پـوششم پـشت تـنگ |
| دریـن ســمـج هـرگـز نـگـنـجــیـدمـی | بـه صـد چـاره و جـهد و نیرنـگ و رنگ |
| گـرم تــن نـگـشـتــی ازیـنـســان نـزار | ورم دل نــبــودی ازیـنــگــونــه تــنــگ |
| چـه کـردم مـن ای چـرخ کـز بـهـر مـن | کشی اسب کین را همی تـنگ تـنگ |
| نـــه هــمـــخـــانـــه آهــوان بـــوده ام | کـه همـخـوابـه ام کـرده ای بـا پـلـنگ |
| هــمــی تــا کــیـم کــرد بــایـد نــگــاه | بـه پـشـت و بـدخـش غـیـلـواژ و رنـگ |
| ز عمرم چه لذت شناسی که هست | طـعـامـم کـبـسـت و شـرابـم شـرنگ |
| دو گــونــه نــوا بــاشــدم روز و شــب | ز آواز زاغ و ز بـــــانــــگ کــــلــــنــــگ |
| چــه مــایـه طــرب خــیــزد آن را ز دل | کـه او را ازیـنـسـان بـود نـای و چـنـگ |
| بــتــرســم هـمــی کــز نـم دیـدگــان | زنـــد روی آیـــیـــنـــه طـــبــــع زنـــگ |
| چــرا نـاسـپــاسـی کـنـم زیـن حـصـار | چـو در مـن بـیفـزود فـرهـنـگ و هنـگ |
| همـی شـاه بـندم کـند هسـت فـخـر | هـمـی روزگــارم زنـد نـیـســت نـنـگ |
| هــنــرهــای طــبــعــی پــدیـدار شــد | تـــــنــــم را ازیــــن انــــده و آذرنــــگ |
| ز زخـــم و تـــراشـــیــدن آیــد پـــدیــد | بــلـی گـوهـر تــیـغ و نـقـش خــدنـگ |
| نـشـد سـنـگ مـن مـوم ازیـن حـادثـه | نـه آب مــن از گــرد شــد تــیـره رنـگ |
| ازیــرا کـــه بـــر مـــن بـــلـــا و عـــنــا | چو آبست و چون گرد بر موم و سنگ |
| یقین دان تـو مسـعـود کاین شـعـر تـو | یکـی سـنـگ شـد در تـرازوی سـنـگ |