| دور از تو مرا عشق تو کرده ست به حالی | کز مویه چـو مویی شدم از ناله چو نالی |
| تـا شب دل من سـوزی هر روز بـه جـنگی | تـا روز تـنم کـاهی هر شـب بـه خـیالـی |
| مـانـنـده خــورشــیـدی پــیـدا شــده و مـن | از تـو شـده ام زرد و خـمیده چـو هلـالی |
| از وصـلـت خـورشـیـد شـود مـاه پـریـشـان | مـن چـونـکـه پـریشـانم نـابـرده وصـالـی |
| زآن قـامـت همچـون الـف و زلـف چـو دالـت | بـاریک شدم چون الف و چفتـه چو دالی |
| در هـر شـکـن زلـف تــو بــنـدی و فـریـبــی | در هر نظر از چـشـم تـو غنجـی و دلالی |
| مـشـک تـو بــجـوشـیـد بــتــا زآتـش رویـت | یک قطره چکید از وی و شد نادره خالی |
| فـردا بــه تــظـلـم شـوم از تـو بــه در شـاه | گر بـاشـدم از صـاحـب بـی مثـل مثـالی |
| منصـور سـعـید آنکـه ازو مجـلـس سـلطـان | چون چـرخ ز خورشید گرفتـست جـمالی |
| از آل وزیــرالــوزرایــیــســـت کـــه هــرگـــز | نه هست و نه بـود و نه بـود چون او آلی |
| ای عــالــم رادی را بـــارنــده ســحـــابـــی | وی بــاغ بــزرگــی را بــالــیـده نــهـالــی |
| چـون گـفـت تــوانـیـم سـزای تـو مـدیـحـی | چـون در همـه چـیزیت نـبـینـیم همـالـی |
| انــدر هـمــه آفــاق یـکــی فــاضــل نــبــود | کـو بـر کـف راد تـو نـبـاشـد چـو عـیـالـی |
| ای آنـکـه فـزونـسـت مـدیـحــت ز مـقـالـت | درخـواسـتـی از بـنده بـدینگـونه مقـالـی |
| تــا طـبــع مـرا صـیـقـل اقـبــال تــو بــاشـد | در مـعـرکـه نـظــم نـبــاشــدش کـلـالـی |
| مـن سـبـلـت خـلـقـی بــکـنـم بــاک نـدارم | گـر شـعـر مرا عـیب کـند کـنده سـبـالی |
| . . . | هـرگـز نـزنـد شــیـر تــو از گـلـه غــزالـی |
| تـا بـاغ بـه حسنی شود از ابـر بـه حسنی | تـا دهر بـه حـالی شود از مهر بـه حالی |
| هـر روزت کـم بــاد عــدویـی و حــســودی | هر لحـظـه فزون بـادت جـاهی و جـلالی |