| عـمر کـاک را که خـواهد گفـت | کــای عــزیـز و گــزیـن بــرادر دوســت |
| در هوای من اردل تـو دوتـاست | دل مــن در هــوای تــو یــک تــوســت |
| مهر هر کس کهن کهن گشتـه | در دل مــن زمــان زمــان نــو نـوســت |
| برگ و پوست گشته ای با من | چون توانم نشست بـه بـرگ و پوست |
| بـه تـو محتـاج گشته ام که مرا | پـای بـی زور و دسـت بـی نـیـروسـت |
| آنـکـه مـحـتـاج او نیم همـه روز | مانده در پیش من چو دست آهوست |
| بـرود آنـکـه زوسـت راحـت مـن | نــرود آنــکــه غـــصـــه مــن ازوســـت |
| شـدن او چـو مـهـر بـر آبـسـت | مـانـدن ایـن چـو نـقـش بـر زیـلـوسـت |
| تـو بــر مـن بــه آمـدن خـو کـن | که مرا خـوسـت بـاز جـسـتـن دوست |