| ایــمـــنــی را و تـــنــدرســـتـــی را | آدمــی شــکــر کــرد نــتــوانـد |
| در جهان این دو نعمتی ست بزرگ | داند آن کس که نیک و بد داند |
| تــا فــراوان نـایـســتــی تــو ذلــیـل | روزگــارت عــزیــز نــنــشـــانــد |
| آنـچـه بــدهـد فـلـک تـو را بـسـتـان | بـاز ده پـیش از آنکـه بـسـتـاند |
| تـو چـه دانـی کـه چـنـد بـد هـر روز | بـخـت نیک از تـو می بـگـرداند |
| راسـتـی کـن همه که در دو جـهان | بــه جـز از راسـتــیـت نـرهـانـد |
| سـخـت بـیـدار بــاش در هـمـه کـار | بیش از آن کت قضا بـخسبـاند |
| نیک رو بـد مـرو کـه نیک و بـدسـت | کــه ز مــا یـادگــار مـی مــانـد |