ایـن چــنــیـن روز مــر حــریــفــان را | پــای بــایــد کــشــیــد در دامــن |
مــیـزبــان نـیـز کــعــبــتــیـن خــزان | ســیــم آســـا ز خـــانــه روشــن |
این چـه گوید کـه هفـت بـخـشـیده | وآن دگــر گــویـدش بــزن بــر مـن |
گــــویـــدش مــــیـــز نــــصــــر آزاده | می نبـینی سبـک متـرس و بـزن |
بــاز سـرهـنـگ ابــوالـحـسـن گـویـد | بــزن وگـرنـه کـعـبــتـیـن بــفـکـن |
این و آن را بـه دم عـلـی نـاییـسـت | کند انکـار ده و بـه زرق و بـه فـن |
سوسو اندر میان نشسته چو شیر | بـا یکی دوسـت بـا یکی دشـمن |
دســتــهـا را بــرهـنـه کــرده تــمـام | راسـت چـون دست های بـابـیزن |
ســخــن از هـفـتــم آسـمـان گـویـد | پـنـج شـش جـای پـاره پـیـراهـن |
دعــوی ده کــنــد کــه در خـــانــش | بـه خـدای ار عـلـف بـود یـک مـن |
زخــم هــای بـــرهــنــه کــرده بــره | دست از دست بـاشدش بـشکن |
زان حـــلـــال و حــــرام بــــاغ و زرع | می خـورد همچـو شـکر و روغـن |
بـــــاز نــــور زیــــاده قـــــمــــره زده | مانده بر بسته همچو چوب دهن |
گـــــاه گـــــویــــد ز درد دل یـــــارب | گــاه خـــارد ز زخـــم بـــد گــردن |
پــــســـران نـــجــــیـــب ایـــزد یـــار | کـرد بـیرون نـهاده بـا دو سـه تـن |
گـر بــبــردنـد بــرجـهـنـد کـه بـیـش | نتـوان بـسـت پـایشان بـه رسـن |
ور نــمــانــنــد هــیــچ آن گـــویــنــد | کـه بــود راسـت بــابــت گـلـخـن |
دانــی آنــگـــاه تـــا چـــگـــونــه رود | از ثــنــاهـای خــوب و مــادر و زن |
وآن مـجـاهـز شـمـاره هـای جـهـیـز | کرده و تـازه گشتـه همچو سمن |
ای بـــرادر بــه گــرد ســیــم بـــرآی | بــر نـیـایـد جـهـیـز تـو بـه سـخـن |
گر بـخـواهی کـه تـخـم جـمع شـود | بـیش خویشش تـریز چون خرمن |
مــایـه بــایـد کــه ســود بــربــنـدی | ورنـه بـرخـیز و خـیره ریش مـکـن |