| ایـن چــنــیـن روز مــر حــریــفــان را | پــای بــایــد کــشــیــد در دامــن |
| مــیـزبــان نـیـز کــعــبــتــیـن خــزان | ســیــم آســـا ز خـــانــه روشــن |
| این چـه گوید کـه هفـت بـخـشـیده | وآن دگــر گــویـدش بــزن بــر مـن |
| گــــویـــدش مــــیـــز نــــصــــر آزاده | می نبـینی سبـک متـرس و بـزن |
| بــاز سـرهـنـگ ابــوالـحـسـن گـویـد | بــزن وگـرنـه کـعـبــتـیـن بــفـکـن |
| این و آن را بـه دم عـلـی نـاییـسـت | کند انکـار ده و بـه زرق و بـه فـن |
| سوسو اندر میان نشسته چو شیر | بـا یکی دوسـت بـا یکی دشـمن |
| دســتــهـا را بــرهـنـه کــرده تــمـام | راسـت چـون دست های بـابـیزن |
| ســخــن از هـفـتــم آسـمـان گـویـد | پـنـج شـش جـای پـاره پـیـراهـن |
| دعــوی ده کــنــد کــه در خـــانــش | بـه خـدای ار عـلـف بـود یـک مـن |
| زخــم هــای بـــرهــنــه کــرده بــره | دست از دست بـاشدش بـشکن |
| زان حـــلـــال و حــــرام بــــاغ و زرع | می خـورد همچـو شـکر و روغـن |
| بـــــاز نــــور زیــــاده قـــــمــــره زده | مانده بر بسته همچو چوب دهن |
| گـــــاه گـــــویــــد ز درد دل یـــــارب | گــاه خـــارد ز زخـــم بـــد گــردن |
| پــــســـران نـــجــــیـــب ایـــزد یـــار | کـرد بـیرون نـهاده بـا دو سـه تـن |
| گـر بــبــردنـد بــرجـهـنـد کـه بـیـش | نتـوان بـسـت پـایشان بـه رسـن |
| ور نــمــانــنــد هــیــچ آن گـــویــنــد | کـه بــود راسـت بــابــت گـلـخـن |
| دانــی آنــگـــاه تـــا چـــگـــونــه رود | از ثــنــاهـای خــوب و مــادر و زن |
| وآن مـجـاهـز شـمـاره هـای جـهـیـز | کرده و تـازه گشتـه همچو سمن |
| ای بـــرادر بــه گــرد ســیــم بـــرآی | بــر نـیـایـد جـهـیـز تـو بـه سـخـن |
| گر بـخـواهی کـه تـخـم جـمع شـود | بـیش خویشش تـریز چون خرمن |
| مــایـه بــایـد کــه ســود بــربــنـدی | ورنـه بـرخـیز و خـیره ریش مـکـن |