| مــرا ز هـجــر تــو امــیـد زنــدگــانـی کــو | در آرزوی تــوام لــذت جــوانــی کــو |
| اگر نه عمر منی رسم بـیوفائی چـیست | و گر زمانه نئی شـرط مهربـانی کـو |
| مـیـان بــادیـه غــم ز تــشــنـگــی مـردم | زلـال مشـربـه عـذب شـادمانی کـو |
| ز جـام لعـل سـمن عـارضـان سـیمین بـر | مـی مـروق نـوشـیـن ارغـوانـی کـو |
| درون مـصـطـبـه در جـسـم جـام مـینائی | ز دست یار سبـک روح روح ثانی کو |
| میست کاب حـیاتـست در سیاهی شب | چو خضر وقت توئی آب زندگانی کو |
| وجـود خـاکی ما پـیش از آنکه کوزه کـنند | بـگوی فـاش که آن کـوزه نهانی کـو |
| گرفت این شـب دیجـورم از سـتـاره ملال | فروغ شـعشـعه شمع آسـمانی کو |
| مگر ز درد دلم بـسـتـه شد رهش ور نی | طـلـیعـه نفـس صـبـح کـامـرانی کـو |
| صـبــا بــگـوی کـه تـسـکـیـن جـان آدم را | نسـیم روضـه فـردوس جـاودانی کو |
| بـرون ز کـون و مکـانسـت گـر چـه پـروازم | خـروش شهپـر طاوس لا مکانی کو |
| فتـاده بـر دو جـهان پـرتـو تـجـلی دوست | صـفیر بـلبـل بـسـتـان لن تـرانی کو |
| چو بانگ و ناله خواجو فتاده در ره عشق | غــریـو دمـدمـه کـوس کـاروانـی کـو |